Midden dertig en ouders die nog bang zijn dat je in zeven sloten tegelijk loopt. Hebben ze gelijk of zien ze spoken? Mijn patiënte kwam er niet meer uit. Ze wist dat ze zich in haar vorige baan over de kop heeft gewerkt, wat ze met een flinke burn-out heeft moeten bekopen. Dus dat er iets niet goed zat, dat wist ze ook wel. Maar dat ze nu erg onverantwoordelijk bezig was, dat zag ze nu ook weer niet. Ze had het gevoel voorzichtig, maar goed haar leven weer op te bouwen met alle risico’s die daar bij horen. De bezorgde geluiden van haar ouders ondermijnen haar zelfvertrouwen en maken haar angstig en somber. Ze wil haar eigen koers varen, maar ze is ook bang dat haar ouders gelijk hebben dat ze in zeven sloten tegelijkertijd kan lopen. Ze heeft er een knoop van in haar maag en kan er regelmatig niet van slapen.
Het zou kunnen dat haar ouders haar niet goed durven loslaten en dat dit haar belemmert om zelfstandig te worden. Net zoals je op een goede dag het fietsje van je kind los moet laten om haar zelfstandig te laten fietsen. Je kind loslaten om het een eigen levenswandel als volwassene te laten maken is voor ouders vaak een grote stap. En wie is er eigenlijk aan zet? Moeten ouders stoppen hun kind met hun zorgen te bestoken of moet het kind zichzelf aan die zorgen onttrekken? En wat nou als je echt niet goed op eigen benen kunt staan? Ze was immers niet voor niets burn-out gegaan. Een lastige knoop en genoeg vragen voor een volgende sessie.
Geschreven door Willem Barents
